Doorslaggevend waren de mogelijkheden om van twee hokkerige etages prettige woonruimten te maken. Ook het feit dat het pand al enige tijd te koop stond, was gunstig. Maar neemt niet weg, dat de uitroep: ‘Oh jee, wat eng hoog’ intussen geen onbekende is.

Bastiaan: ‘De Utrechtse binnenstad ligt mij na aan het hart. Als jongen uit Vreeswijk ging ik naar school bij de fraters aan de Nieuwegracht. Directeur Nico Harmsen met wie ik nog altijd goed contact heb, gaf me het juiste schooladvies. Ik haalde het vwo-diploma en studeerde drie jaar materiaalkunde in Delft. Vervolgens ging ik naar de hts in Utrecht en vertrok voor een stage naar Zuid-Afrika in 1999. Mijn vriendin, die ik het jaar daarvoor had leren in Ekko, ging mee. De acteursopleiding daarna heeft me veel gebracht. Ik speelde in Goede tijden, slechte tijden om daarna trainingsacteur te worden en een eigen bureau op te richten’.

Deze creatieve, sportieve duizendpoot reed ooit de Tour d’Afrique, vanaf de piramiden in Caïro tot aan de Tafelberg in Kaapstad, 11.900 km in vier maanden. Hij zou niet zonder fietsen kunnen.

Reizen is de grootste hobby van het echtpaar, ook met hun zoon, die net 10 is geworden.

En ja hoor, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Tien jaar na de aankoop van het huis vertrok het stel voor een verblijf van een jaar naar Kenia. Ze zijn net vier weken terug.

Het uitgangspunt voor deze reis was een school voor Wessel. Het werd ZAAM The Netherlands School Society in Nairobi, met onderwijs in het Nederlands en Engels. Via de groepsapp van de school kregen ze antwoorden op al hun vragen, werd een woning gevonden en een 4x4 met daktent, want enige rondreizen mochten natuurlijk niet ontbreken.

Op de vraag wat hen het verblijf in Nairobi gebracht heeft, antwoordt Bastiaan: ‘We hebben het na aankomst anderhalve maand moeilijk gehad. Je zit op elkaars lip, maar vooral de vraag: Wat gaan we doen? speelde. Net als: Moeten we niet ergens gaan helpen? We besloten het jaar als een sabbatical te zien, we hadden gespaard en er was een dagbudget’.

‘Mijn vrouw las veel en had contacten met bewoners. We werden fanatieke vogelaars en kregen nog meer waardering voor de prachtige natuur op onze tochten. Ik fietste extreem veel met Kenianen, zat in een team en trainde voor een wedstrijd. Onze zoon spreekt Engels. We hebben er leuke vrienden aan overgehouden’.

Wat nu?, daar denkt hij over na, liggend in zijn badkuip met zicht op de Oudegracht door een glazen vloertegel daarnaast. ‘Mijn vrouw werkt als vliegende keep in dierenartsenpraktijken. Ik heb mijn oude baan weer opgepakt en voor het eerst in mijn leven denk ik aan een vast dienstverband. Een baan als directeur van een school lijkt me wel wat, misschien wordt dat het wel.’

Wij wensen hem veel succes en dalen de lastige trappen af naar de vertrouwde Oudegracht.

< naar bewoners-en-straten-overzicht