In de zaak zit een vrouw met haar zoon. Haar wasmachine is kapot. Drogen doet ze gewoon thuis. ‘Maar er is vooral veel vast publiek’. Arne steekt regelmatig tijdens ons gesprek zijn hand op en groet klanten die komen en gaan. ‘Sommigen komen hier al zolang mijn vader bezig is’. 

‘Wij draaien ook wasjes voor klanten die ze eigenlijk zelf zouden kunnen doen maar die het toch liever ons laten doen. Als ik die meetel, zijn het er 30 tot 40 per dag. De vaste klanten komen minstens een keer in de week. Dan kan je elke dag schone kleren aan als je een machine draait’.

Een ontmoetingsplek? ‘Kan, maar in de Binnenstad gaat men terwijl de was draait naar een cafeetje. Enkelen blijven en lezen in de leesmap of bekijken alle informatie die er hangt over kunst en theater’.

180 decibel
Voorin is de wasserette en achterin behandelen Arne en zijn vaste werknemer de was voor de zakelijke klanten, zoals B&B’s, horeca en hotels. In de avond wordt de zakelijke werkruimte afgescheiden van de wasserette door een rolluik. Om 22 uur is de officiële sluitingstijd. Tot 22.15 uur kun je nog binnenkomen en daarna kun je alleen nog naar buiten. De camera’s gaan aan. Er is een alarm, 180 decibel. Mensen gaan dan vanzelf naar buiten. Het is weleens voorgekomen dat iemand zich met het hele hebben en houwen installeert en niet weg wil. Maar Arne, die boven de zaak woont, kan vanuit zijn bed alles in de gaten houden.

Lakens vouwen
In 1960 nam opa Johan Kolman een bestaande wasserij op de Oudegracht over en bouwde  het voorste deel om tot wasserette met wasmachines en losse centrifuges. Oudegracht 177, 179 en 181 moesten in één keer gekocht worden. 181 werd meteen doorverkocht. Opa en oma gingen boven de wasserij wonen. Op nummer 179 trok een oom in met zijn gezin.
In die tijd was er nog een hele grote wasserij die doorliep tot de achtergevel, de eerste verdieping hoorde er ook bij. Het bedrijf is in de loop van de tijd afgeslankt. De machines werden ook kleiner.

Vader Jan Bart heeft in 1993 het geheel overgenomen en werkte een tijd met zijn broer.De familie had toen al drie wasserettes: in Amersfoort, in Hilversum en in Utrecht. Arne woonde in Hilversum. Tijdens schoolvakanties vouwde hij met zijn moeder lakens op. ‘Zo groei je erin. In 2003 ben ik echt in dienst gekomen en in 2013 heb ik de Kolman wasserettes officieel overgenomen’.

Geïsoleerd vat
Dit bedrijf vergt veel energie; alles wordt verwarmd en beweegt. Milieu? ‘Het is beter hier bij ons te wassen dan thuis. Wij gebruiken minder water, minder wasmiddel. Alle machines krijgen water uit een geïsoleerd vat dat op temperatuur wordt gehouden waardoor de machines meteen water kunnen pakken en niet hoeven op te warmen. De warmte die wij hier produceren hebben we geprobeerd terug te winnen, maar dat is nog niet gelukt. Het is hier erg stoffig, dus de lamellen zitten zo vol’.

Foto © Luuk Huiskes

< naar bewoners-en-straten-overzicht