Helaas, de deur is op slot. We merken: als we vertellen dat we in een kerk wonen, hebben we wat uit te leggen. Zeker aan Italiaanse toeristen, die wonen in een kerk onbestaanbaar vinden. Je hebt een appartement gekocht in een flatgebouw met monumentenstatus. Dat we in een kerk wonen is van binnen nauwelijks nog te zien, op een aantal goed bewaarde ornamenten na. In ons koopcontract staat expliciet vermeld dat er geen religieuze bijeenkomsten mogen plaatsvinden.

Begin jaren 90 zijn we met enkele tientallen mensen in een gebouw getrokken dat 100 jaar geleden vooral uit een hoge leegte bestond. Die is ingevuld door haar vol te hangen met doosvormige woningen, dwars op de lengteas.

Drie lifttorens brengen ons naar onze voordeur. Na ruim 30 jaar zijn de liften toe aan een grondige opknapbeurt. De Vereniging van Eigenaren (VvE) moet daarvoor flink in de buidel tasten. Wonen in een monumentaal gebouw is niet bepaald gratis. Samen delen en investeren geeft echter ook een goed gevoel - een gevoel van ‘Wij zijn niet bang voor zo’n forse opknapbeurt’.

Koot & Bie
We zijn architect Dolf de Maar dankbaar dat hij door stug vol te houden de kerk (ooit bij Koot & Bie te zien als de Jodocuskerk van Juinen) in een woongebouw mocht veranderen. De hoge glas-in-lood kerkramen moest hij vervangen omdat anders de appartementen veel te weinig licht binnen zouden krijgen. De nieuwe aluminium raamkozijnen voorzag hij van een oranje, menieachtige kleur die aan grondverf doet denken.

Nog jaren na de oplevering vroegen bezoekers ons wanneer het gebouw nou eindelijk eens af zou zijn.

Het souterrain aan de kant van de Pelmolenweg is de plek waar de VvE samenkomt, ongeveer onder de plaats waar vroeger het altaar stond. We vergaderen daar twee of drie keer per jaar - zittend op zelf meegebrachte stoeltjes. Het souterrain doet ook dienst als parkeerruimte. Aan de grachtenkant hebben we vijf werfkelders waarvan drie aan bewoners verhuurd zijn. In de zomer is de werf de ideale plek voor feestelijke avondmaaltijden en verjaardagen aan het water. Tot nu toe deden we alle bestuurswerk en de administratie helemaal zelf, maar sinds kort besteden we een deel aan een extern bureau uit.

De Martinuskerk is een geliefde woonplaats. We voelen ons op ons gemak en veilig in de kerk en pastorie. Op de gang, het voorplein en in het portaal komen we elkaar regelmatig tegen. Dat geeft royaal gelegenheid om een praatje te maken en contacten te leggen. De omsloten tuin van de kerk is een stille, groene idylle, vol met vogels. Van buiten is hij onzichtbaar, maar van binnen hebben de bewoners er ruim zicht op. Uit de verte hoor je slechts wat geruis van de Catharijnesingel.

Meteen na de oplevering in 1990 gingen de appartementen als warme broodjes over de toonbank. En de later vrijkomende appartementen werden snel weer ingenomen. Het aantal geïnteresseerden houdt vaak niet over, maar de kopers blijken meestal fijnproevers die er voor gáán om zo’n bijzondere kerkwoning te bemachtigen.

Jaarlijks rond 11 november vieren wij het Martinusfeest. Dat gebeurt steeds in een ander deel van de kerk, waar de appartementen dan open huis houden. Ook Koningsdag vieren we met een bescheiden markt op het voorplein met appeltaart en koffie. Een eigen klok in de vieringtoren luiden we bij bijzondere gelegenheden. Sinds een paar jaar komt een groep 65-plus-dames geregeld bijeen onder de vlag van de ‘Martina’s’ om een actueel onderwerp te bespreken. Dit vrouweninitiatief volgde na de aanmelding bij Kampong seniorenhockey van een groepje mannelijke bewoners.

< naar bewoners-en-straten-overzicht