Het beeldenpark aan de Croeselaan herbergt kunst uit de collecties van de Gemeente Utrecht en de Rabobank. Er zijn twee jaar geleden twaalf kunstwerken geplaatst in verschillende stijlen en uit verschillende tijden. Ook werd er een wisselplek ingericht waar om de twee jaar een nieuw beeld komt.

Cecilia Rebergen © Luuk Huiskes
 
Rebergen (1991) kreeg de opdracht om een circulair verplaatsbaar beeld voor deze specifieke omgeving te ontwerpen. De verkeerstromen en de vele verschillende nationaliteiten van de voorbijgangers van deze locatie vielen haar meteen op. 
 
De ontwerpers van dit stuk Croeselaan, bureau OKRA, zochten destijds in het beeldenpark naar de balans tussen stedelijke drukte, leefbaarheid en landschappelijke identiteit. Qua duurzaamheid is er toen van alles uit de kast gehaald. Veel materialen en elementen uit de ‘vorige Croeselaan’ en omgeving zijn bij de herinrichting twee jaar geleden opnieuw gebruikt. Ook de meeste bomen zijn herplaatst. Logisch dat een nieuw, tijdelijk kunstwerk ook circulair moet zijn.
 
Voor Cecilia is dat gesneden koek. Zij werkte altijd al met industrieel bedrijfsafval. Het is de drager voor haar kleinere, maar ook voor het grote robuuste werk.
De 100 meter afgedankt transportband van haar nieuwe beeld werd ooit gebruikt om gipsplaten in een fabriek te verplaatsen. De 60 cm brede stalen gewapende band, met aan één kant rubber en aan de andere kant oranje kunststof, heeft ze met schrifttekens beschilderd.

 
Haar fascinatie voor het visuele onderdeel van taal, het schrift, komt in al haar werk terug.
‘Hier zie je Azteeks, halleluja, niet-te-doen. Zie je het?’ ‘Deze is zo sierlijk en rank (oud Javaans) en die weer ‘boem, dik!’. Schrift is een systeem, een methode om informatie op te slaan en door te geven aan anderen. ‘Als kind bedacht ik ook tekens. Je begint met een spiraaltje en dan kan er nog een bolletje aan of een streepje bij. Vormexperimenten, die betekenisvol lijken zonder dat er iets staat’.
 
Na haar schilderijen met exploderende of geplette gevels, een tijd waarin alles moest ontploffen, wierp ze zich op het maken van monumentaal werk. Afgedankte glijbanen recyclelde ze tot beschilderde beelden. Als het ware vormde zich het weerbarstig staal, rubber of industriëel kunststof ‘toevallig’, op natuurlijke wijze. In haar werk zitten altijd plooien, beschilderd met schrift uit de hele wereld. In dit recente werk zal ook een Ethiopiër die langsloopt het Amhaars herkennen, een Indiër het Brahmaans. ‘De inhoud is van ondergeschikt belang. Schrift is beeld dat diep aanhaakt in ons brein.’ ‘In Utrecht zijn er al 170 verschillende culturele groepen’.
 
Voor iedereen
Het beeld van Rebergen sluit aan bij het circulaire principe van het beeldenpark. De bestaande kunstwerken op de Croeselaan zijn ook te zien als circulair, maar dan door hun herplaatsing.
‘Mensen denken vaak dat wij een heel depot vol beelden hebben die er verweesd staan. Dat is niet zo. In principe herplaatsen wij zo snel mogelijk’, zei Paul Hesseling, adviseur Bijzondere Objecten van de gemeente Utrecht bij de oplevering van het park in 2019. ‘De gemeentelijke kunst hoort niet in een depot, maar moet zichtbaar zijn voor iedereen’.

Groot Gezadeld Paard (1952) van Hans Wimmer en het beeld Menselijke Ontmoeting (1971) van Paul Kingma worden in het werk van Jessica Stockholder als het ware verbonden. Een hedendaags drieluik. Achterliggende gedachte is dat kunstenaars altijd verbonden zijn met het werk van de voorgangers. Deze foto is gemaakt tijdens de installatie van de werken in 2019.
 
Groot Gezadeld Paard (1952), het bronzen beeld van Hans Wimmer, dat nu op de kop van de Croesenlaan staat was jaren verstopt op de patio van de zolder van het Centraal Museum. Nu moet het de wisselplek vrij geven en gaat weer in de opslag tot er een nieuwe bestemming gevonden is.

< naar bewoners-en-straten-overzicht