Een Tesla rijdt met hoge snelheid de Vrouwjuttenstraat in terwijl ik wacht tot mijn koffie door het filterzakje is gedruppeld. Ik zie in de Vrouwjuttenhof dat er twee fietsers richting Vrouwjuttenstraat gaan. Naar rechts, aan de rijbeweging af te lezen, zonder richting aan te geven. De Tesla heeft weliswaar zijn richtingaanwijzer naar links gezet maar de snelheid is hoog en de bocht onoverzichtelijk… Ziet u het voor u? 

Het is al weer twee maanden geleden dat we hier in de Vrouwjuttenhof nieuwe buren kregen. De straat leek klaar. Voorheen een echt hofje, nu eerder een mini-boulevard die heel ruimtelijk is geworden. Een oase voor spelende kinderen èn, helaas, rondscheurend wild. Onze Vrouwjuttenhof is nog niet klaar. Prachtig… zo’n blauw bord dat aangeeft dat vanaf dat punt een woonerf begint. Het staat echter op een plek waaràchter niet gespeeld wordt en ervóór juist wel.

Waar voorheen nog stoepranden waren die uitnodigden om vaart te minderen en de velgen heel te houden, is het nu breed en vlak. Zonder borden die fietsers en automobilisten erop attenderen dat de kans bestaat dat er kinderen kunnen spelen of overig verkeer van de andere kant zou kunnen komen. Gevolg: de bocht wordt met regelmaat scherp afgesneden met te hoge snelheden. Nieuwe bewoners op weg naar hun ondergrondse parkeerplaats, bestelbusjes, kamikazekoeriers… maar ook hulpdiensten zoals de heilige Hermandad, scheuren er hier lustig op los. Het is wachten tot er iets gebeurt. Wachten tot er slachtoffers vallen.

Er wordt hier sowieso te vaak, te hard gereden. Regelmatig houd ik mijn adem in als ik vanuit mijn kraaiennest (keukenraam) de straat overzie. Elke keer dat er iemand in de Vrouwjuttenstraat (waar aardig wat kinderen wonen èn spelen) met 60 à 70km per uur aan komt scheuren, verwacht ik een knal bij de sluispaaltjes naast ons huis. Een wonder dat deze nog overeind staan… weliswaar met de nodige schaafplekken.

Kan dit anders? Ja! Aan het begin van de Vrouwjuttenstraat zou ik om te beginnen een venijnige drempel plaatsen. Dat schrikt al aardig af… zeker als je deze de eerste keer niet ziet. Vervolgens zou ik op het kruispunt van Vrouwjuttenstraat en de Vrouwjuttenhof, een grote drempel neerleggen die afremmen garandeert. Als dan aan het begin van onze hof, borden kunnen komen met 15km per uur en één die het echte begin van het woonerf aangeeft, zou het al een stuk veiliger en leefbaarder worden. 

Tot slot is er nog de vuilniskwestie. Het is even wennen, dat begrijp ik, maar nieuwe bewoners in de Vrouwjuttenstraat en de Vrouwjuttenhof zou ik gaarne willen attenderen op de ophaaldagen. Maandag en donderdag het restafval en op woensdag het oud papier. Vanaf de avond ervoor te plaatsen en níet drie dagen van tevoren. Woensdag grof vuil op bestelling. Onthoud dat, lieve nieuwe buurtbewoners! Het is niet echt fijn om bijna elke dag uitzicht te hebben op vuilnis. Zeker als de zakken niet zijn gesloten en een feestmaal voor katten en ratten zijn.

Michael Schuurmans | 12 maart 2023

Na de consternatie in 2020 over het voorgestelde kunstwerk Intellectual Heritage, dat de gevel van de bibliotheek op Neude zou moeten gaan illustreren, had ik nog hoop. Er zou nu toch zeker wel geluisterd worden door de gemeente en overige betrokkenen? Na de veelbesproken trap in het Zocherpark en het Akwaglot een stukje verderop, dacht ik echt (naïef, achteraf) dat het driemaal scheepsrecht zou worden. De gemeente kon nu toch niet om de sprekende meerderheid heen?

Het gaat om de invulling van de openbare ruimte. Een illustratie op de gevel van een openbaar gebouw. Openbaar is hier het sleutelwoord. Daar zou toch op één op andere manier, zorgvuldig mee omgesprongen moeten worden. Het gaat namelijk om iets waar alle Utrechtse burgers die deze openbare ruimte betreden, gedwongen worden om naar te kijken want subtiel kan deze illustratie niet worden genoemd. Je moet wel kijken. Als je als gemeente besluit iets toe te voegen aan zo’n ruimte, zou zo’n gemeente (hoe dan ook) toch op zijn minst het ‘volk’ moeten raadplegen?

Een illustratie ja. Meer is het niet naar mijn bescheiden, autodidactische mening. Een illustratie. Door sommigen wordt het kunst genoemd, door een enkeling design… maar ruim 90% van alle reacties zijn negatief tot zeer negatief, net als toen het voorgesteld werd in 2020. Het gebakkelei op social media is losgebarsten en daarmee is het werk op één punt geslaagd… het schuurt… en hoe! Mijns inziens is dat het enige punt waar het in is geslaagd. Punt twee zou kunnen zijn dat het op stalinistische wijze door de strot van de Utrechters is gedouwd… een kunst op zich.

Prudentia potentia est, schreef een voorstander van de nu al beruchte illustratie. Kennis is macht. Hmmm… ik zou daar een twist aan willen geven. Als een gemeente de kennis heeft dat een overgrote meerderheid van diezelfde gemeente ergens niet op zit te wachten, integendeel, dat die gemeente de door democratie gegeven macht zou moeten gebruiken om iets terug te draaien of op zijn minst te herzien. Helaas is ons B&W eufemistisch gezegd, slechthorend. Vandaar de illustratie bij dit schrijven. Mevrouw Van Hooijdonk gaat weliswaar niet over deze portefeuille maar zonder dat rechteroor, illustreert het wel het onvermogen van dit B&W om naar haar burgers te luisteren.

Wellicht kan een nieuwe, Utrechtse partij hier iets mee? Ik denk aan een motie over de invulling van openbare ruimtes waarin Utrechtse burgers worden geraadpleegd want openbare ‘kunst’ is niet alleen voor een select groepje zelfbenoemde 'interrectuelen'.

Michael Schuurmans | 23 januari 2023

De laatste loodjes; een bekende uitdrukking, een cliché, maar niet voor niks want ze zijn echt het zwaarst. Na ruim twee jaar ellende van bouwherrie, zandbakken in onze huizen, scheurtjes in muren, trillende PC’s, platgewalste fietsen en overige ongemakken, zijn wij, U-riginele bewoners van de Vrouwjuttenhof, het spuugzat.

Half december, nog volop werk © Ian Schuurmans

Voor de kerst zou alles achter de rug zijn maar helaas… de vorst kwam en niet in de persoon van Willem Alexander. Vorstverlet dus en onvermijdelijk uitstel. Net voor de vorst hadden we een gezellige borrel op straat om op de kerstdagen, de afronding van het New U-project en de komende rust te toasten. Twee toekomstige bewoners die polshoogte van de bouw kwamen nemen, waren nieuwsgierig en kwamen mee borrelen. Ze waren zelfs zo vriendelijk om ons nieuwsgierige U-riginelen, hun nieuwe huis te laten zien. Eerst door een gemeenschappelijke gang waar een mooie, levensgrote stadstekening van Jeroen Hermkens, de muur vult. Daarna echt naar binnen in zo’n nieuw stadsappartement. Het was mooi… maar ik zag er de prijs niet aan af om eerlijk te zijn (ook niet aan de buitenkant), maar de nieuwelingen zijn er erg blij mee dus wie ben ik? Zelf zou ik voor ruim zeven ton iets meer architecturale hoogstandjes verwachten, maar naar alle waarschijnlijkheid is de helft van de prijs alleen al voor het merk Utrecht betaald.

Vakmanschap © Ian Schuurmans

Na de vorst ging het snel en kreeg ik herinneringen aan mijn eigen tijd als opperman in mijn schoolvakanties. Vooral de spierpijn in de eerste week. Ik zag zand getrild en geëgaliseerd worden zodat de stenen er zo opgelegd kunnen worden. Tassen heet dat. Eenmaal vol gelegd, zand erover en trillen. Leuk detail is een buurvrouw die haar eigen stoepje graag wilde tassen… mee mocht doen… en dat ook gewoon deed.

Buurvrouw Mariken steekt ook de handen uit de mouwen © Dewolf

Zo kwam mede door haar, op 24 december de aansluiting met de Vrouwjuttenstraat toch nog tot stand door het harde werken van drie jonge, vriendelijke arbeiders met een zachte G.
De straat is helaas nog niet klaar. Een hoekje voor nummer 9 is nog niet bestraat, er zijn nog veel te weinig nietjes (vier voor de hele hof) om onze fietsen tegenaan te zetten en de bocht van straat naar hof, nodigt nu al uit om er lekker doorheen te scheuren… met auto èn fiets. Voorheen was er echt een straat met stoepranden maar alles is nu egaal. Geen stoepiebal meer en veel te veel ruimte voor ongelukken. Werk aan de winkel dus!
We kregen, om positief te eindigen, van Plegt Vos (de aannemer), allemaal een mooi boeket voor de geleden overlast. Ook in de Vrouwjuttenstraat. Zelf had ik dat liever van de projectontwikkelaar New-U  ontvangen, maar dat terzijde.

Foto bovenaan Drie jonge harde werkers met een zachte G  © Ian Schuurmans

Michael Schuurmans | 8 december 2022

Toen ik in maart 2007 hier kwam wonen, was Utrecht nog een Utrecht waar deze nuchtere Rotterdammer goed kon aarden. In de Vrouwjuttenhof waar vlakbij een galerie zit. Als kunstenaar nam ik me voor dat ik daar binnen vijf jaar zou ‘hangen’. Er was toen slechts één koopzondag en alleen dan was het betaald parkeren. We kregen toen dus nog regelmatig bezoek op zondag. Gezellig.

Anno 2022 is dat wel een beetje anders. De galerie werd het niet, betaald parkeren wel en zondagsrust is verdwenen. Nog net geen 24/7-maatschappij maar we komen er wel met al die vermogende expats. 

Bezoek komt nog mondjesmaat, succesvol op afstand gehouden door de decadente parkeertarieven. Als we dus iemand willen zien, moeten we zelf op pad. Met de auto, want het OV is drie keer zo duur als we familie willen bezoeken in Rotterdam of Friesland en dan heb ik het nog niet eens over de reistijd. Terugkomen is dan altijd een avontuur. Is er plek en zo ja… hoe lang is het dan lopen naar onze voordeur? Wandelingetjes van vijf minuten zijn helaas geen uitzondering.

Maar laat ik niet te negatief zijn. Ik mag blij zijn dat ik hier (nog) mag wonen met sociale huur in de binnenstad. En dan kan ik hier ook nog eens op straat parkeren. Wat een rijkdom! Hoewel… middels een brief van de gemeente, weten we nu dat per 1 januari de tarieven voor de vergunningen alwéér omhoog gaan. En waarom? Dat staat keurig in de brief:

‘We passen de prijs aan vanwege stijgende kosten’. Welke kosten? Zijn de straatstenen in prijs gestegen t.o.v. stoeptegels? Specificeren gaarne!

‘Ook willen we dat de stad aantrekkelijk, gezond en bereikbaar blijft’.

De Lange Nieuwstraat is de afgelopen jaren tweemaal heringericht waarbij meer dan de helft aan parkeerplaatsen is verdwenen. Nog steeds geen boom te zien maar dat terzijde. Minder plaats, toch meer betalen. En wat is er gezond aan drie keer de wijk rondrijden (CO2) om een parkeerplek te vinden? 

‘Auto’s nemen veel ruimte in beslag die we ook anders kunnen gebruiken’.
Oohh? Voor nog meer groenloze trottoirs die nauwelijks bewandeld worden?

Geboden alternatieven zijn grappig te noemen. Uitwijken naar een P+R bijvoorbeeld. Ik zie het al voor me als ik van mijn werk kom vanuit Zeist. Eerst naar P+R Westraven, lopen naar de tram of bus. Overstappen op CS en dan met lijn 2 naar huis of lopen want deze lijn valt nogal eens uit. Erg efficiënt.

Mij is het duidelijk. Dit college zegt het niet maar eigenlijk hebben ze gewoon een hekel aan auto’s. Tenzij ze in peperdure, ondergrondse garages staan die voor mensen met een sociale huurwoning niet te betalen zijn. Wat zijn ‘we’ toch inclusief, à € 577,92 per jaar. Dat is geen inclusiviteit maar exclusiviteit.

Foto bovenaan: het huizenblok aan de Vrouwjuttenhof in 3D met dank aan Frank V. 3D Warehouse

< naar blogs-overzicht