Het straatje loopt dood, aangegeven door verkeersborden, maar ontheffinghouders hebben een sleutel om de paal neer te halen om met een auto, of busje de Neude op te gaan. De sleutel past op de metalen deksel van een ondergrondse kleine ruimte waar de paal ‘in kan liggen’. Ook de vuilnisophalers hebben de mogelijkheid om, komende vanaf de Neude, de paal neer te halen. De bedoeling is uiteraard, na passage, de paal weer correct terug te plaatsen. De meeste ontheffinghouders vinden dat een gedoe en rijden liever in hun achteruit de straat weer uit.

Prachtig systeem, maar het werkt niet. Er zijn mensen met een sleutel, die de paal niet terugplaatsen of moedwillig neerhalen.
Ik heb afgelopen jaren, sinds de afsluiting van de Predikherenstraat, auto's door onze straat zien racen om zo via de Neude naar het Janskerkhof te gaan. Vanaf afstand is namelijk goed te zien hoe de stand van de paal is. Hij is vaker onder- dan bovengronds. De route door onze straat is immers korter dan die via de Breedstraat en de Voorstraat. Zelfs Kaarten (TomTom) van Apple adviseert dit als kortste route.

Levensgevaarlijk! In onze smalle straat moeten voetgangers, fietsers, brommers, (bestel)busjes en auto's gebruik maken van dezelfde ruimte. Of het nou voor- of achteruit is.

Als niet-sleutelbezitter heb ik in de zomer van 2021 contact gezocht met Wijkbureau Binnenstad. Ik wilde zelf de paal terugplaatsen, om het verkeer in toom te houden. Vanaf augustus 2021 heb ik ruim anderhalf jaar een sleutel mogen lenen. In deze periode heb ik zeker 6 keer (!) per maand de paal teruggeplaatst. Het is voor mij nu genoeg geweest. Het is vechten tegen de bierkaai. Ik heb de sleutel ingeleverd en gezegd dat de gemeente nu aan zet is om onze straat veiliger te maken. Ik heb voorgesteld om er een vaste paal neer te zetten, of eentje die op kentekenherkenning omhoog en omlaag gaat (duur!). Het paalverhaal zou in week 9 meegenomen worden in een vergadering. Mij is beloofd dat ik op de hoogte gehouden wordt van de ontwikkelingen. 

Dinsdag 21 februari heb ik in de ochtend de paal voor het laatst teruggeplaatst. Een uur daarna lag hij weer in z'n ondergrondse schuilplaats. Sindsdien heb ik ‘m niet meer gezien…

Foto © Marijke Reer

Zie voor het laatste nieuws  https://www.binnenstadskrantutrecht.nl/nieuws/mediation-rond-speeltuin-lauwerhof-afgerond/34

Bewonersactie tegen de sloop van het speeltuintje op de Lauwerhof

Door Joke Bos | 16 mei 2022

Twee weken geleden – op vrijdagmiddag 22 april 2022 - is onderstaand wijkbericht verspreid in Lauwerhof en omgeving. Hierin kondigt de gemeente Utrecht aan dat ze na het weekend de speeltoestellen van het speeltuintje op de Lauwerhof eruit komen trekken en de gaten zullen opvullen. Met andere woorden de gietvloer met de lelijke kleuren waar het de tegenstanders in eerste instantie om te doen was (zie vorig blog), blijft gewoon – met dicht gestorte gaten – liggen. Kan het nog afschuwelijker?

De gemeente is er al maanden van op de hoogte dat ze niet gemachtigd zijn om dit te doen omdat woningcorporatie Portaal, de juridisch eigenaar van de Lauwerhof, er niet mee instemt. Ondanks deze wetenschap waagt een gemeentelijk ambtenaar een laatste wanhopige poging om de missie om de speeltuin te verwijderen die haar is opgedragen door de wethouder, te doen slagen. Daar brengt ze Portaal die vrijdagmiddag om 15:15 van op de hoogte. Deze organisatie is naast erfpachter door ‘natrekking’ ook opstalhouder van de Lauwerhof.

© Gert-Jan Peddemors

De natrekkingsregel houdt in dat al het eigendom van opstal (onroerend goed, dat zijn gebouwen en werken die duurzaam met de grond verenigd zijn) op de Lauwerhof door de grondeigenaar (de gemeente) zijn uitgegeven aan Portaal. En het staat blijkbaar niet meer ter discussie dat de gietvloer ‘onroerend goed’ is en dus eigendom van de woningbouwvereniging. Maar in het licht van deze actie lijken vertegenwoordigers van de grondeigenaar te denken dat de speeltoestellen niet onder de natrekkingsregel vallen omdat ze ‘roerend’ zijn, hetgeen twijfelachtig is. De gemeente gunt ons niet de tijd om deze juridische haarkloverij uit te zoeken en wil de buurt opzadelen met een kaalgeslagen gietvloer.

© Gert-Jan Peddemors

Twee dagen later – op zondagmiddag 24 april - besluiten omwonenden van de speelplek de volgende dag de slopers tegen te houden door de toegang tot de Lauwerhof met een auto te blokkeren en de pers te benaderen. Want dit verschrikkelijke plan van de gemeente kan echt niet! Op zondagavond wordt de actie aangekondigd door denuk.nl in een interview met Ingrid van Leeuwen, die direct naast de speelplek woont.

Op maandag 25 april vanaf 7 uur in de morgen zijn behalve bewoners – die gedurende de ochtend komen en gaan omdat niet iedereen op zo’n korte termijn vrij heeft kunnen nemen - ook pers aanwezig. De slopers arriveren rond 8:45 en vertrekken een half uur later omdat ze werkzaamheden elders hebben. Ze melden nog dat ze zeker niet tijdens de Vrijmarkt (die de volgende dag begint) terug zullen komen. We genieten ervan dat de speeltuin gered is. De auto blijft nog even staan, want we vertrouwen het nog niet helemaal.

In de loop van de dag verschijnen er artikelen in de media die een fraai beeld schetsen van de actie. Als eerste staat het in DUIC. Daarop wordt onder andere gereageerd (zie de reacties onder het artikel) door Anne Marie ten Berge - van de klokkenluiders organisatie de vereniging Democraten – die schrijft dat ze de burgemeester heeft gemaild en formeel heeft geklaagd bij B&W, dat de gemeente haar eigen regels overtreedt door een wettelijk verplichte speeltuin te sluiten zonder een andere ingericht te hebben.

Vervolgens komt RTV Utrecht met een bericht waarin eerst de twee tegenstanders die niet ter plekke aanwezig waren aan het woord komen. De treurige mevrouw Snelders doet alsof het om een burenruzie gaat. Dat is pertinent onwaar, er is sprake van tegenstrijdige belangen die te maken hebben met Nano Jiskoot. Hij is eigenaar verhuurder van Korte Lauwerstraat 10G en liegt weer eens dat hij aan de Lauwerhof woont. Het is een huisjesmelker die niet eens in Utrecht woont en denkt dat zijn huis meer waard wordt als de speeltuin weg is (zie vorig blog).

Dan volgt het AD waarin woningbouwvereniging Portaal aan het woord komt. En Maartje Vermeulen van GroenLinks stelt dat ze het besluit wil uitstellen en heroverwegen.

En aan het einde van dag is het een item in Hart van Nederland op SBS 6. Daarin is persvoorlichter Lieke Dammer te zien die samen met buurvrouw Dominic en haar 10-jarige dochter Lorrayne (die alle drie bij het speeltuintje wonen) ingaat op de vermeende overlast van spelende kinderen.

Tijdens de actie op 25 april hebben bewoners van Lauwerhof en omgeving duidelijk stelling genomen tegen de verwijdering van het speeltuintje en daardoor heeft zich een sterke onderlinge saamhorigheid ontwikkeld. Bewoners die zich tot dan toe afwachtend opstelden hebben zich aangemeld die dag en melden zich nog steeds aan om hun steun te betuigen. Ook de kinderen zijn heel blij dat de sloop van hun speeltuin is voorkomen. Sommigen hebben daar zelf aan meegewerkt. Zo vertelt de 5-jarige Jonas nog steeds vol trots aan de andere kinderen, dat hij de zandbak beschermd heeft.

Ondertussen is ook helder dat de gemeente met het plan om de speeltoestellen te verwijderen, de eigen regels heeft proberen te overtreden. Heel bijzonder allemaal, dit riekt naar corruptie! Want twee alinea’s in een gemeentelijke nota uit 2017 laten er geen twijfel over bestaan dat niet alleen de gietvloer, maar ook de speeltoestellen op de Lauwerhof door natrekking eigendom zijn van opstalhouder Portaal omdat ze in de grond verankerd zijn:

‘In het navolgende worden gebouwtjes en speeltoestellen gezamenlijk aangeduid als opstallen. Speeltoestellen die als opstallen (dus als onroerende goederen) worden aangemerkt, zijn toestellen die duurzaam met de grond verenigd zijn, bijvoorbeeld door de aanwezigheid van een fundering. De meeste speeltoestellen worden als onroerend aangemerkt, maar toestellen die naar hun aard tijdelijk aanwezig zijn, zoals een opzetbaar zwembad in de zomer of tijdelijke constructies boven de grond, zijn roerend’. Aldus de Gemeente Utrecht. In het rapport ‘Beleidskader Speeltuinen’ dat 21 september 2017 is uitgegeven.

En zo komt er een einde aan het kafkaiaanse drama dat wijkwethouder Anke Klein van D66 op de Lauwerhof ontwikkeld heeft. Gelukkig hebben we haar onrechtmatige plan kunnen tegengehouden. En hopelijk snapt de gemeente Utrecht eindelijk dat woningcorporatie Portaal nu en in de toekomst nooit zal instemmen met plannetjes voor de Lauwerhof, waar geen draagvlak voor is onder omwonenden.

De ondergang van een kleurig speeltuintje

Door enkele bewoners uit de Breedstraatbuurt | 30 januari 2022

De speelplaats op de Lauwerhof bestaat ruim veertig jaar (zie begin filmpje uit 1992 in het vorige blog) en heeft twee jaar geleden weer een nieuw jasje gekregen. De hernieuwde buurtvoorziening is enkele dagen voor de corona-uitbraak in 2020 opgeleverd en in gebruik genomen.
Het linkse stadsbestuur van Utrecht wil de speelvoorziening bij de watertoren in de Breedstraatbuurt nu verwijderen. Volgens ons is dit een misser.

Wat ging vooraf
In 2018 wordt de oude zandbak verwijderd door de gemeente omdat verschillende onderdelen verrot zijn. Op de speelplek staat dan alleen nog een duikelrek. Aan omwonenden wordt beloofd dat er iets nieuws komt. Bij gebrek aan actie van de gemeente nemen vervolgens enkele bewoners van de Lauwerhof en uit de Korte- en Lange Lauwerstraat zelf het initiatief om nieuwe speeltoestellen te krijgen.

Deze initiatiefgroep begint met een draagvlakmeting in de directe omgeving van de locatie. Er worden een kleine veertigtal handtekeningen verzameld van huishoudens die aangeven, middels één handtekening per pand, de doelstelling te onderschrijven om een nieuwe speelvoorziening voor jonge kinderen op de Lauwerhof te realiseren. Op grond van de handtekeningenlijst wordt budget beschikbaar gesteld door de gemeente en daarna ontwikkelt de initiatiefgroep, in overleg met de eigenaren van de Lauwerhof, woningcorporatie Portaal en de gemeente een plan. Ouders van kinderen in de buurt worden aangespoord om te assisteren en oudere kinderen helpen bij het ontwerpen.

In december 2019 wordt de omgeving, via een wijkbericht, op de hoogte gesteld dat de nieuwe speelvoorziening over een maand aangelegd wordt. Slechts één bewoner, in een sociale huurwoning van Portaal, maakt bezwaar. Deze bewoner heeft zo’n 25 jaar eerder een bovenwoning bij de speelvoorziening betrokken en haar jonge kind speelde er jarenlang. Verschillende buren hebben haar over de hernieuwing van de plek  geïnformeerd. Bij oplevering ervan reageert ze alsof er vanuit het niets, op die paar vierkante meter in de openbare ruimte een groot ‘wangedrocht’ is neergezet, speciaal om haar te pesten.

Ze onderneemt actie. Schrijft naar de pers en neemt herhaaldelijk contact op met ambtenaren van de gemeente. Daar wordt de actie gezien als een storm in een glas water. De bewoonster brengt nu persoonlijk het Stadsblad (dat niet in de Breedstraatbuurt bezorgd wordt) rond in de Lange- en Korte Lauwerstraat en op de Lauwerhof. In een artikel meldt ze dat er geen rekening gehouden is tijdens de planvorming met mensen die op éénhoog wonen.

Stadsblad maart 2020 waarin de bewoonster vertelt dat ze, tot tevredenheid van iedereen, een buurttuin heeft onderhouden. Hiermee bedoelt ze dat haar echtgenoot een paar tegels uit de openbare ruimte heeft verwijderd en een plantenbak heeft neergezet op de hinkelbaan die er destijds was. I.v.m. de aanleg van de nieuwe speelvoorziening is hij daar door een medewerker van Portaal op aangesproken en toen ontkende hij dat het zijn werk was. Daarom is hij verder niet bij het wegruimen betrokken.

Ze benadert ook DUIC, die dezelfde foto als in het artikel hierboven publiceert en erbij vermeldt dat het haar vooral om de afschuwelijke felle kleuren van de speeltuin te doen is. Met dit artikel in de hand worden een aantal handtekeningen tegen de kleuren in de buurt verzameld. Met die handtekeningenlijst is deze bewoonster ontvangen door de wijkwethouder van de Binnenstad.

Zij wordt vergezeld door een huisjesmelker, die ze tijdens haar queeste heeft ontmoet. Hij heeft in juni 2019 een starters-benedenwoning met één slaapkamer gekocht, die aan een klein diepgelegen terrasje achter de omheining van de speelvoorziening ligt. De vorige eigenaar is overleden. Tijdens het bezoek aan de wethouder staat dit appartementje al ruim een jaar leeg. In de zomer van 2020 heeft de nieuwe eigenaar er met zijn vrouw en drie kinderen er een paar maanden gewoond, toen hun huis in Bunnik werd opgeknapt. Inmiddels wonen zij alweer ruim een jaar in Bunnik. Het appartementje bij de speelplek is begin 2021 verhuurd aan expats, zoals een jaar eerder al de bedoeling was. Maar die verhuur lukte destijds niet omdat de verhuurmarkt in één klap stilviel door corona. 

Naar aanleiding van het bezoek van de twee ‘bewoners’ besluit de wethouder dat er gekeken moet worden of de kleuren van de speelplek nog aangepast kunnen worden. Daartoe stelt de wethouder een projectleider aan die bij Wijkbureau Oost werkt, dus niet in de Binnenstad. Al snel wordt duidelijk dat de kleuren niet meer te veranderen zijn. De projectleider bezoekt het appartementje en constateert dat ‘dit echt niet kan’. Wat daarmee bedoeld wordt blijft gissen. Ligt het leegstaande pandje te dicht bij de speelvoorziening? En waarom dan, want sommige speelplekken in de binnenstad staan nog dichter bij bebouwing? Duidelijk is wel, dat nu de kleuren niet meer veranderd kunnen worden, beide ‘buurtbewoners’ plots last krijgen van kinderen en hun ouders. Zij ervaren ook problemen met toeristen die naar de watertoren komen kijken. 

Overlast waar blijkt dat uit?
‘Wat zo echt niet kan’ blijft bij vage duidingen als ‘mijn man wordt al om 10 uur ‘s morgens wakker gemaakt door schreeuwende kinderen’ en ‘ze zitten te appen op de paddenstoelen’ alsof dat een doodszonde is. Onze man in Bunnik meldt in een onlinereactie op een artikel in DUIC van 20-10-21, over het gemeentelijk plan om de speelplaats weg te halen, dat ‘wij regelmatig aan het ontbijt zaten met het gevoel dat we tussen de toestellen aten. We moesten soms ons gesprek staken omdat we werden overschreeuwd’. Hij vergeet erbij te vermelden dat het zijn eigen kinderen zijn, die in de zomer dat ze er woonden, bijna dagelijks vanaf ’s morgens vroeg met veel plezier van het speeltuintje gebruik maakten. Daar kon de hele buurt onder etenstijd van meegenieten.

Het is nooit duidelijk geworden wat met het subjectieve begrip ‘overlast’ wordt bedoeld. Wij vragen ons af volgens welke maatstaven de overlast van spelende kinderen is gemeten? Hoeveel ouders met kleine kinderen maken er gebruik van de voorziening en waar komen ze vandaan? Hoeveel omwonenden hebben uiteindelijk gemeld daar overlast van te hebben? Hoeveel omwonenden melden er totaal geen last van te hebben of sterker nog er juist plezier aan te beleven? En waar blijkt dat uit?

Gedurende haar kruistocht tegen de speeltuin is de bewoonster, een huurster van Portaal, bij iedereen in de directe omgeving op huisbezoek gegaan. Slechts drie omwonenden en de in Bunnik wonende eigenaar-verhuurder hebben zich bij haar aangesloten en zich tegen het speeltuintje gekeerd.
Eén daarvan is ook een huurster van een sociale huurwoning. Opmerkelijk; deze oude vrouw is in september met dementie in een verpleeghuis opgenomen. De andere drie, die zich tegen het speeltuintje uitspraken zijn woningeigenaren, waarvan twee eigenaar-bewoner.

Van deze vijf zijn er volgens de gemeentelijk projectleider, slechts twee als gedupeerden erkent door de wethouder. Dat zijn de eigenaar-verhuurder van het pandje direct aan het speeltuintje achter het blauwe hek, en de daarboven wonende eigenaar-bewoner aan de rechterzijde (zie foto van de speelplek onderaan dit blog). De bovenwoning aan de linkerzijde is in 2020 gekocht door een eigenaar-bewoner die geen bezwaar heeft tegen de speelvoorziening. De andere drie (een eigenaar-bewoner en de twee huurders) zijn niet als gedupeerden aangemerkt, omdat ze te ver van het speeltuintje af wonen.

Ingang van het gele wooncomplex Magnus Habitat, vernoemt naar de stichter van het Predikherenklooster (zie eerder blog)

Door erkenning van de wethouder van deze twee woningeigenaren als gedupeerden, schijnt het kernprobleem te liggen rond de erfgrens. Het is een vreemde gang van zaken dat deze eigenaren individueel hebben gehandeld en als zodanig zijn gehoord, terwijl ze onderdeel zijn van de Vereniging van Eigenaren van het gele woonblok. Het bestuur van deze VvE is nooit benaderd of betrokken bij de procesgang rond het probleem over de belending van hun complex met de ernaast gelegen openbare ruimte. Ook heeft er geen afstemming plaatsgevonden tussen vertegenwoordigers van de eigenaren aan weerszijde van de erfgrens. Dat zou je wel verwachten als individuele leden van de VvE aangeven dat het gemeentelijk groen, dat in de herfst van 2020 is aangebracht rond de belending van het gele complex, onvoldoende is om hun probleem weg te nemen. 

De wijkwethouder van de gemeente, die grondeigenaar van de Lauwerhof is, heeft het besluit genomen om de speelvoorziening te verwijderen. Dit zonder overleg met de VvE, waartoe overigens ook ouders met kinderen behoren die belang hebben bij de speelplek.
In juni 2021 krijgen bewoners van de Lauwerhof, Predikherenkerkhof, Korte- en Lange Lauwerstraat een wijkbericht van de gemeente waarin staat dat de speelplaats weg moet. Dit bericht wordt alleen onder de direct omwonenden en niet in de hele Breedstraatbuurt verspreid terwijl het om een wijkvoorziening gaat. Toch maken veel bewoners binnen en buiten het verspreidingsgebied hiertegen bezwaar bij de wethouder en het wijkbureau.

Woningcorporatie Portaal is als erfpachter de zakelijk bezitter van de Lauwerhof. In de Breedstraatbuurt is Portaal eigenaar van veel panden.
In het wijkbericht van de wijkwethouder staat ook dat woningcorporatie Portaal bij het plan om het speeltuintje te verwijderen betrokken is en er dus mee instemt. Maar als dit bekend wordt bij Portaal, mailt de medewerker, die vanaf het begin bij het tot stand komen van het speeltuintje betrokken is geweest, dat het speelplekje moet blijven. Een reactie blijft uit en maanden later spoort de gemeentelijk projectleider de medewerker van Portaal aan om te reageren op het herinrichtingsplan voor de Lauwerhof. De medewerker van Portaal legt de projectleider uit dat de woningcorporatie geen plannen heeft in die richting en niet wil dat de speelplaats ontmanteld wordt.

Najaar 2021, speelvoorziening op de Lauwerhof. Met links de zandbak en rechtsvoor het winkeltje, dat ook een klimrek is.

Naar aanleiding van al die bezwaren besluit de wethouder dat er een speelvoorziening in de Breedstraatbuurt moet blijven. Maar de huidige voorziening zal echter eerst worden ontmanteld. De speeltoestellen zullen opgeslagen worden terwijl onderzocht wordt of er op een andere plek in de buurt een speelplaats gerealiseerd kan worden. Eén van de locaties waarnaar gekeken wordt is naast de voetbalkooi aan de van Asch van Wijckskade, maar een definitieve plek is nog niet gevonden.

Ook laat de gemeente doorschemeren dat het mogelijk blijft om op de Lauwerhof te spelen. Dat is echter een te rooskleurige voorstelling van zaken. In het herinrichtingsplan wordt gesuggereerd dat het ‘winkeltje’ zal blijven staan. Maar dat kan helemaal niet als de gietvloer eruit gehaald is. Want het winkeltje is ook een klimrek (zie foto hierboven) en heeft volgens de gemeentelijke normen voor de veiligheid een zachte valruimte nodig. Dat hoeft dan weer niet voor de zandbak, die verder van de erfgrens met de gele panden staat als het winkeltje, maar die moet persé weg! Het is evident dat het niet de bedoeling is dat er speeltoestellen op de Lauwerhof blijven staan.

Uit niets blijkt nog dat B&W van plan is om de visie ‘Spelen in je eigen buurt’ waar te maken in de Breedstraatbuurt. In dat plan staat dat de komende jaren het aantal inwoners groeit en daarmee ook het aantal kinderen. Daarom moet er binnen 200 meter van elk huis een speelplaats komen. Maar als de speelvoorziening op de Lauwerhof verwijderd wordt zonder dat er een nieuwe locatie is gevonden en ingericht, is er in de Breedstraatbuurt geen speelplek meer. De plannen van B&W ontwikkelen zich in de verkeerde richting. Doch ‘beter ten halve gekeerd als ten hele gedwaald’, zoals het spreekwoord zegt: 

Want er is een speelvoorziening op 200 meter afstand van de huizen. Er wordt een nieuwe locatie gezocht. Als die plek gevonden is moet weer de hele procedure gestart worden die ook doorlopen is voor de huidige speelplek. Als dan blijkt dat er draagvlak is voor de nieuwe plek en de kinderen daar veilig kunnen spelen, kunnen de speeltoestellen met alle toebehoren daarheen verhuisd worden. Tot die tijd kunnen jonge kinderen op de huidige locatie blijven spelen. De drie klagende huishoudens in de buurt en de eigenaar-verhuurder in Bunnik weten dat de door hen ervaren ‘overlast’ van tijdelijke duur is, omdat er door de gemeente gezocht wordt naar een andere plek voor het speeltuintje.

Bewonersblog | 31 december 2021

Op een verborgen plekje aan de Lauwerhof in de Noordelijke Binnenstad van Utrecht is een oude muurschildering te vinden. De onthulling is zowat 30 jaar geleden geweest, tijdens een theaterproject dat speelt op verschillende plekken van het voormalig Predikherenklooster. Veel bewoners die daar en in de directe omgeving wonen hebben er - in grote saamhorigheid - aan meegedaan.

Het theaterstuk draait om Albertus Magnus (ca. 1200 - 1280) de stichter van het Predikherenklooster. Op 15 november 1992 is zijn naamdag gevierd. Hij heeft de naam een groot tovenaar te zijn, zoals veel geestelijken in zijn tijd. Want de mensen in de donkere middeleeuwen zijn van vrees vervuld door de verdoemenis en vervloekingen die hen kunnen treffen. De diepte van hun angst moet worden verstaan vanuit het magisch wereldbeeld waarin bezweringen, toverij en duivelse machten een vanzelfsprekende realiteit zijn. Daarin worden mensen met het ‘boze oog’ (zwartkijkers met kwade bedoelingen) waargenomen als gruwelijke wezens. Eenmaal daardoor bezeten is men volledig afhankelijk van figuren met ‘omtover’ talenten om ervan bevrijd te worden. Het luiden van kerkklokken en het afsteken van vuurwerk, allebei bedoeld om boze geesten te verjagen, herinneren nog aan die tijd.

De film, gemaakt door Tom Heger uit de Lange Lauwerstraat, laat een korte impressie zien van wat zich tijdens de viering afspeelt. Op deze reis terug in de tijd is buurtcentrum de Lauwer te zien, dat fungeert als herberg. Daarmee is - om iedereen te laten meegenieten - een videoverbinding aangelegd naar het plekje met de wandschildering. Het buurthuis bestaat helaas niet meer, de speelplaats gelukkig nog wel.

De eerste scene van de film is daar vlakbij, in de tuin van Predikherenkerkhof 9. Een vader en zijn jonge dochter – gespeeld door Gerard Mix uit de Voorstraat en Brechtje Hartog van de Lauwerhof – hebben in de middeleeuwse krochten een afgrijselijk monster gezien. Op een andere plaats verschijnt Maria, gespeeld door Tinie van Berkel uit de Lange Lauwerstraat. En de rollen van de historische figuren Thomas van Aquino en zijn leermeester Albertus Magnus worden gespeeld door Peter van Dijk en de Heidelbergse arts Jaro die in de woongroep aan Predikerenkerkhof 13 wonen. De benedenverdieping van hun huis is voor deze gelegenheid als refter -eetzaal van het klooster- ingericht.

Daar en elders treedt het uit monniken bestaande buurtkoor op. Zij hebben onder leiding van dirigent Bert Nederhof uit de Korte Lauwerstraat Gregoriaanse liederen ingestudeerd, die ten gehore worden gebracht. Ook ontmoeten ze een echte ‘broeder’ - namelijk Piet Struik (1926 - 2010) de Provinciaal der Predikheren (oftewel hoofd van de Dominicanen in Nederland) - die langs is gekomen om de muurschildering te onthullen.

Naar de verkorte film (editing DeTotem)

Bij de organisatie van het buurttheaterspel ‘Magnus 1992’ zijn betrokken geweest:
De Dominicaanse Woongemeenschap aan Brigittenstraat 15, kledij en maaltijdverzorging. Cor van Oostrum, ceremoniemeester. Ingrid van Leeuwen, regie. Joke Bos, productieleiding.

< naar blogs-overzicht