Utrecht, 11 maart

Lieve Bloem,

Je vroeg me hoelang de Dom al in de steigers staat. Ik was de tel kwijt, maar na een tijdje nadenken wist ik het weer, ik was naar Nepal om tot rust te komen, voorjaar 2019, toen ze de steigers aan het opbouwen waren. Ik was vol bewondering elke dag aan het kijken hoe ze dat deden. Het is een knap staaltje steigerwerk, een kunstwerk, hoe die fundering is gemaakt rondom de Dom zodat de toren er zelf niet door beschadigd raakt. En dan al die diagonalen voor stutten en stijfheid, wat een ritmiek zoals het zich uitstrekt over de lengte van de toren. Ik dacht, misschien goed om de steigers te laten staan en de toren weg te halen, ook oude kunst is soms aan vervanging toe. 

Vele ochtenden word ik wakker met het geluid van drilboren en klophamers, niet vervelend, juist gezellig, zoemend als bezige bijen rondom een bloem, de toren geeft haar nectar. Bij hevige storm joelt en huilt de toren, alle zeilen flapperen, alle plakken klapperen, en steeds een ander lichtje brand bij nacht, als een baken, een knipperlicht als signaal om me te waarschuwen voor vreemde gasten, soms zelfs een slang van licht die langzaam langs de toren omhoog kruipt. Geen idee waar die vandaan komt. En heel af en toe zie ik iemand wandelen. Jazeker, er zijn ook echt mensen daarboven, vaak met helm. Het levende wezen tolereert mensen die haar flanken behandelen met allerlei soorten steen, kalkzand, graniet, wat niet meer. De lappendeken van weleer zal binnenkort verdwenen zijn. En zijn de steigers eenmaal afgebroken dan zal ik de toren amper meer terug herkennen, als een gebroken arm na weken in het gips, een dun zielig torentje, bibberend van de kou. De gouden spits is alweer zichtbaar, glimmend van trots, het duurt nu niet lang meer, Bloem. 

Door de jaren heen heb ik honderden foto’s gemaakt van de Dom, bij nacht, bij storm, bij mist en ontij, in alle mogelijke omstandigheden. Ik stuur je bij deze een foto die ik het liefst op z’n kop bekijk. Ik heb de foto, vrij naar Spinvis, de titel gegeven ’Utrecht aan Zee’. De foto is gemaakt op 21 juni, midzomer, 2019. Ze waren halverwege met hun kunstwerk.

Liefs,
Stok
  

Utrecht, 1 maart 2023

Lieve Bloem,

Middenin de stad wonen betekent een speciale band hebben met de daklozen. Sommigen zijn op doorreis en zie ik maar een paar keer, en sommigen ken ik al jaren. Mijn favoriet is Hannah, zij kan eigenlijk helemaal niet meer praten, van de drugs vermoedelijk, maar ze is heel leuk, en komt altijd op me afgerend, gewaggeld meer, en vraagt om een sigaret, ik rook niet, oooh, ja, dat is ook zo, brabbelt ze en vraagt vervolgens of ik nog kleingeld heb. Ik heb een regel, ik geef elke zwerver, althans degenen die ik een beetje ken, elke week iets, en ik probeer om niet meer dan één keer per dag geld te geven. Want dat kleingeld is behoorlijk gedevalueerd, gaf je vroeger een kwartje, nu is het minsten een euro, Hannah meestal twee euro. En met kerst komt het papiergeld uit de zakken. dus alles bij elkaar loopt het lelijk uit de hand, deze buurtparticipatie.

Als ik ’s ochtends naar de trein wandel loop ik altijd de Maartensbrug over en via het pleintje waar de zessprong Zadelstraat, Buurkerkhof, Choorstraat, Lijnmarkt, Zoutmarkt en de Maartensbrug bij elkaar komen. Midden op dit pleintje staat een oude boom met een bankje eromheen. En daar zit altijd Hakim. Hij ziet me al van verre aankomen, en zwaait met z’n gedichtenbundel. Kopen, kopen, help mij, help mij. Hakim is altijd zeer ’proactief’, hij omhelst je, houdt je vast en maakt je heel duidelijk dat het een zaak is van leven en dood. Ik heb al verschillende ’dichtbundels’ bij hem gekocht, €5,-, een verzameling A-4tjes bij elkaar gebonden met twee lintjes. Meestal, moet ik bekennen, gaan ze ongelezen in de oudpapierbak. Maar deze week kocht ik weer een bundel, dezelfde als de vorige keer, ik pakte mijn portemonnaie, zat er alleen een tientje in en dat zag hij, help mij, help mij, tientje ook goed! Ik gaf hem, na enig aarzelen het tientje, nou niet zeuren de komende tijd Hakim, dit is veel geld!

Nu ligt al dagen zijn bundeltje op tafel, steeds opgeslagen op de eerste bladzijde, en het tweede gedicht, op de rechter bladzijde, laat me maar niet los. Ik weet niet precies wat ik lees, ik weet niet precies wat het betekent, maar een wereld van verdriet opent zich. Ik stuur je hierbij het gedicht. Ik laat het op tafel liggen tot woensdag.

Liefs,
Stok

< naar blogs-overzicht