Door Thijs de Bekker | 28 februari 2022

Na een zeer intense periode is er een uitspraak van de raad geweest over ons buurtje aan de Croeselaan, geheel niet wat wij hoopten en er blijft nogal wat onzekerheid.  

Om maar met de deur in huis te vallen, ja er is gekozen voor sloop. Een enorm pijnlijke beslissing voor alle buren die nu al jaren onder bouwoverlast en onzekerheid te lijden hebben. Het is nogal wat om je mooie thuis te moeten gaan verliezen, en daarnaast niet wetende wat je er voor terugkrijgt, allemaal terwijl er inmiddels vier bouwtorens langzaam dichterbij komen. 

Er blijft natuurlijk een mits. De mits in dit geval is dat er gelijkwaardige woningen worden gebouwd op een klein perceel wat beschikbaar is gekomen na het vernauwen van de Croeselaan voor de van Zijstweg. Het geeft ons de kans om samen te blijven wonen, maar ook dit moest nog een hele strijd worden.  

Allereerst zijn onze woningen zo'n 85m2 tot 100m2 groot en genieten velen van ons van een ruime tuin. Ik besef me dat dit voor vele een luxe is, en het gezien kan worden als een privilege. Zo zijn echter wel de jaren 30 sociale woningen in onze stad aangelegd en veel van onze buren wonen hier al 30 tot 50 jaar met veel plezier in een heel hecht verband. Het geeft de kans om ook met een klein inkomen, mee te doen op de sociale ladder. Een gezin te hebben, sociale cohesie te houden, en toch een betaalbare woning te hebben.  

© Luuk Huiskes

Achter de schermen bleek voor het raadsbesluit dat er nog wel wat verrassingen op onze buren stonden te wachten. Voor velen was het niet duidelijk dat de we naar de maximale sociale huurprijs zouden kunnen doorschuiven in de vervangende woningen. Bovendien was er ook nooit gesproken over eventuele servicekosten. Je kan je heel goed voorstellen dat dit voor een aantal bewoners zou betekenen dat hun woonlasten met 300% of zelfs meer zouden stijgen. Dit was voor ons geheel onacceptabel. Buren met een bijstandsinkomen of een AOW pensioentje zouden dat simpelweg nooit kunnen betalen terwijl juist zij het sociale cement zij dien die onze buurt bij elkaar houden. Laat staan mensen die net iets meer verdienen waardoor er geen recht is op huursubsidie maar wel ineens enorme kosten moeten gaan maken om binnen de sociale samenhang van onze buurt te blijven. Iets wat velen van ons koesteren, want het is inderdaad een grote familie.  

Dus hebben we op de raadsinformatiebijeenkomst een duidelijke noodkreet laten horen. Het is heel jammer dat we dit zelfs al moesten doen. Gelukkig heeft de gemeenteraad dit wel goed opgepakt, en is er voorkomen dat we meer huur gaan betalen, zonder dat we schuld hebben dat iemand anders beslist dat je je huis kwijt raakt. Dit had natuurlijk best een impact, als wij als buren niet aan de bel gehangen hadden, dan waren wij gewoon door de ambtelijke molen gegaan met enorme sociale gevolgen. Niet alleen voor onszelf, maar vooral voor de kansen voor onze kinderen en financiële gevolgen voor onze ouderen. 

Nu is het participatieproces begonnen, samen werken we als buurtje met de gemeente aan plannen voor onze nieuwe woningen. Hierin is al gelijk aangegeven dat het wel heel moeilijk gaat worden om die gelijkwaardige woningen echt te bouwen. De beschikbare oppervlakte is simpelweg gewoon veel kleiner. Toch is het proces best positief begonnen, de nieuwe wethouder staat er heel anders in dan de vorige d66 man. Wij gaan echt op elk detail samenwerken om een project neer te zetten wat past bij onze buurt. De onzekerheid zit er natuurlijk wel in dat het onbekend is wie het mag gaan uitvoeren, onze huidige verhuurder Portaal weet ook nog niet zeker of ze dit wel kunnen. 

© Marnix Schmidt

Toch is het positief dat Portaal de panden nog niet heeft verkocht aan de gemeente, zij steunen ons en staan duidelijk aan onze kant. Bij veel van dit soort projecten in Nederland is dat zeker niet het geval, hier echter wel. Dit sterkt ons enorm. En gelukkig heeft de gemeenteraad ook in moties aangegeven dat onze huizen pas worden gesloopt als er inderdaad voor elke bewoner een vervangende en gelijkwaardige woning is. Dit geeft ook direct aan dat het gevecht nog lang niet verloren is. 

Hiernaast zijn er nog een aantal andere processen gaande. Ik ben zelf heel blij dat de gemeente ons de ruimte heeft gegeven een specialist in te huren. Tot nu toe zijn wij als buurtje toch aangewezen op de inzet van mensen zoals ik die ook niet alle wet en regelgeving kennen, maar heel veel tijd moeten inzetten om ons recht wel te behalen. En hoewel dit op zich niet heel slecht gaat kost het heel veel tijd, maar ook emotie. Voor iets waar ik ook geen schuld aan heb, maar ethisch gezien niet kan accepteren. Zeker niet in een buurt waar we de traditie hebben om voor elkaar op te komen.  

Het logische gevolg is dus om de gang naar de Raad van State te gaan maken, maar ook bij een commissie van sociale verhuurders, wat immers de gemeente gaat worden na de aankoop van onze huizen. Hier ligt ook iets heel technisch ten grondslag, immers moet een sociale verhuurder altijd een draagvlakmeting uitvoeren bij sloop/nieuwbouw projecten en is dit hier niet gedaan. Hoewel de gemeente garant staat voor nieuwbouw voor ons, en de sloop van onze woningen, ziet zij zichzelf niet gebonden aan de wetgeving die zij zelf wel corporaties oplegt. Ook het vervangende "sociaal afsprakenkader" wat met de recente raadsbesluiten is veranderd is nog geheel in tekst bij ons ontvangen. Wat eigenlijk ook weer reden is voor wantrouwen richting een aantal ambtenaren. Dezelfde mensen die ons alternatieve voorstel met exact de zelfde aantal nieuwbouw woningen ook hebben afgeschoten. 

Het project Beurskwartier heeft een hoop prestige voor deze mensen, en ik snap dat ook wel. Toch is er best goede reden om aan te nemen dat er nog veel gaat veranderen. We staan nu voor een nieuwe gemeenteraadsverkiezing en daar gaat logischerwijs best wat schuiven. Ik zelf ben me met deze ervaringen aan gaan sluiten bij de partij die altijd naast ons heeft gestaan en mag zelfs nummertje 15 op de lijst zijn van de PvdA. Wat super leuk is en enorme ervaringen oplevert in de rest van de stad, want we zijn echt niet alleen. 

Voor mij als geboren en getogen Utrechter staat het vast dat we nooit meer mensen aan doen wat wij hebben doorgemaakt. Nieuwbouw moet faciliteiten toevoegen aan de bestaande stad en geen afbreuk doen aan de sociale samenhang die we nu zo nodig hebben. Nieuwe projecten horen levensloop bestendig te zijn, waar je kan trouwen en een gezin kan stichten. De gevolgen mogen nooit op het bordje komen van mensen die het al lastig hebben. IJsselstein hoort niet de plaats te zijn waar je het meeste Utrechts hoort, omdat we de stad uit gejaagd worden. Helaas ziet het huidige college dit niet zo en zet vooral in op kleine woonruimtes in gesegregeerde projecten. Naast de corona crisis, de woningcrisis hebben we ook de crisis van sociale samenhang, en ja deze maken allemaal deel uit van elkaar. Ik hoop dat we een precedent hebben gevormd en dat niemand die gedwongen moet verhuizen ooit nog meer huur in Utrecht hoeft te betalen.  

Utrecht hoort een plek voor iedereen te zijn en een toekomst te bieden, hoe groot je beurs ook is. 

Woonprotest Utrecht gaat door, roept stadsbestuur op tot ander woonbeleid

Ingezonden door de bewonersgroep | 19 november 2021

21 november heeft ook Utrecht een groot Woonprotest. Ruim 20 organisaties en vele bewoners organiseren samen dit protest om aandacht te vragen voor de extreme woningnood. Ze roepen daarbij de landelijke politiek en het stadsbestuur op om nu in te grijpen met ander woonbeleid. “Ook Utrecht kan met andere keuzes de wooncrisis oplossen”, aldus de organisatie. Zij stellen 8 concrete eisen aan het stadsbestuur.

Het woonprotest hoopt met deze acht eisen het stadsbestuur te bewegen om nu actie te ondernemen tegen de wooncrisis en niet te wachten op maatregelen van de landelijke overheid. De woningnood is gigantisch in Utrecht, bijna iedereen die een woning zoekt wordt geraakt. “Utrecht staat niet machteloos in deze wooncrisis. De lokale politiek kan andere keuzes maken. En we roepen alle Utrechters op om dat 21 november luid en duidelijk te laten horen.” De organisatie ondersteunt ook het landelijk woonmanifest wat de politiek in Den Haag oproept om ander woonbeleid te volgen.

Utrecht kan volgens de organisatie meer doen als het gaat om bouw van betaalbare woningen, tegengaan van huisjesmelkers, behoud van sociale huur, leegstand, grondspeculatie en dakloosheid. In hun manifest komen ze met concrete voorstellen zoals het instellen van een vergunningsplicht voor verhuurders en het beboeten van leegstand. Met deze maatregelen hopen ze dat de stad zorgt voor meer betaalbare woningen. Zij zien wonen als een recht en willen het gebruik van de woningnood voor financieel gewin door beleggers indammen.

In het kort:
Maak van het bestrijden van dakloosheid topprioriteit
Zorg voor een breed toegankelijke volkshuisvesting
Garandeer betaalbaarheid
Garandeer woonzekerheid
Verklein de woonongelijkheid tussen woon en huur
Bewaak de gelijke toegang tot huisvesting
Geef burgers gelijkwaardige inspraak
Dam de financialisering van huisvesting in
Geef malafide verhuurders en makelaars geen kans
Pak leegstand stevig aan

Het Woonprotest Utrecht is 21 november vanaf 13u op het jaarbeursplein. Alle geldende Coronamaatregelen worden daarbij in acht genomen. De organisatie is hierover in nauw contact met de autoriteiten en neemt bijvoorbeeld maatregelen om te zorgen dat er 1,5 meter afstand gehouden wordt.

Meer weten: www.woonprotestutrecht.nl 

Eerst zien, dan geloven

Elaine Vis | 24 juni 2021

Tegenover het spiegelende hoofdkantoor van de Rabobank op de Croeselaan woont kunstenaar Pet van de Luijtgaarden (45). Hij huurt hier al vijftien jaar een degelijke vooroorlogse woning en leeft er samen met zijn vrouw en achtjarig dochtertje. ‘Centraal, een plek waar je de auto nog kan parkeren. Midden in de stad vind ik gelijkgestemden en veel mensen die van kunst houden’.
De gesloten rij portiekwoningen hier aan de Croeselaan doorkruist de toekomstige geplande ruime stedelijke opzet voor het Beurskwartier. De huizen worden afgebroken, eigenaren uitgekocht en huurders krijgen verderop, in het L-vormige woonblok De Foreest, een appartement. De tuin moeten ze inleveren.
 
Pet ‘Dankzij de gemeente hebben de bewoners onderling een enorme binding. Het zijn een stuk of vijftig mensen, waaronder een Chinese man en twee families met Marokkaanse wortels. Wij zijn als het ware samengeklonterd door het vele overleg en hebben er in de onderhandelingen uitgehaald wat mogelijk was. Twee, drie jaar geleden zijn de gesprekken met de gemeente begonnen. In 2025 is de Foreest, onze vervangende woonruimte, klaar. Uit ervaring weet ik dat het zomaar nog 10 jaar kan duren’.

De huizen die gesloopt worden op de Croeselaan © Gert-Jan Peddemors

Het atelier van Pet is op de Jutfaseweg. Daar staan de caravans en de loodsen vol indrukwekkende verzamelingen. Pet presenteert onze welvaartsresten. Zijn door het land reizende caravans en loodsen zijn bekleed met gesorteerde verzamelingen; wegwerpaanstekers, Barbies, pennen, actiepoppen, kikkers, flessendoppen. Je kan het zo gek niet bedenken. De objecten zijn met aandacht ingenieus samengebracht. Elk dopje krijgt zijn ‘podium’. Alles wordt geordend op vorm en kleur.
In 2014 presenteerde Pet een grote installatie in het Kröller-Müller Museum. Het werk, Circle of clothes, is gebaseerd op het feit dat een vrouw gedurende haar leven gemiddeld 2400 kledingstukken bezit.
 
Met name voor iemand die gefascineerd is door onze consumptiemaatschappij is het niet te verteren dat de lange rij huizen aan de Croeselaan afgebroken wordt. ‘Hoezo een duurzaam Beurskwartier als je deze degelijk gebouwde woningen afbreekt? Ik ben voor spaarzame duurzaamheid, restjes opeten’. 

< naar blogs-overzicht