Carry: ‘Toen ik in het gebouw aan de overkant in oktober 1983 als invaller begon, voelde Puntenburg als een groot, warm gezin, met directeur Ruud Deenekamp en zijn vrouw Geertje, ook leerkracht. Ik herinner me de weekopeningen, die door de leerlingen zelf werden georganiseerd’.

‘Net voor mijn eerste werkdag op Puntenburg was er een grote lekkage geweest, de hele kelder onder het schoolgebouw stond blank: ik zie nog de collega’s druipende stapels boeken sjouwen, terwijl de kinderen die maandagochtend onverstoorbaar doorgingen met hun toneelstukjes, op een groot podium met gordijn en piano’.

Zelfstandig
‘De kinderen regelden dat helemaal zelf. Ze beoordeelden op vrijdagmiddag of iets goed genoeg was om maandag op te voeren, dat werd netjes bijgehouden in een schriftje. Dan stond er: ‘Nog even door-oefenen, dan kun je volgende week op het podium’. Dat kinderen dat zelfstandig deden, zonder toezicht, vind ik nog steeds heel bijzonder’.

‘Puntenburg was toen eigenlijk al een voorloper van de Vreedzame School. De kinderen hielden zelf pleinwacht en bemiddelden, de deurwacht-kinderen bepaalden of iets belangrijk genoeg was om het kind naar binnen te laten: wij dronken binnen koffie en hielden het plein via het raam in de gat’.

Kip
‘In de jaren 80 waren we nog geen daltonschool. We gebruikten wel methoden, maar ontwikkelden ook zelf lessen, in samenwerking met SLO. Het was een tijd van uitproberen, omdat toen, in 1986, de basisschool van start ging en de kleuters erbij kwamen. Ik deed dat voor de middenbouw’.

‘Ik weet nog dat ik een echte kip in de klas had, ik vond het niks, zó eng, maar ik wilde laten zien welke functies de veren van een kip hebben. De donsveren en de slagpennen. Die kip had zúlke grote nagels, krabde op mijn been en ik tilde hem op, hij liet een sliert gaan… De kinderen riepen ‘oh! het is een windei!’ Dat scheen door spanning, stress en lawaai voor te kunnen komen. De kip ging er vandoor. Dat beest rende over de tafels heen’.

Ze lacht. ‘Wij waren echt zo’n pilotschool, ontwikkelden nieuwe lessen, in samenwerking met de pedagogische academie. Ook later wisten anderen ons te vinden, als pilotschool, misschien omdat we in het centrum zitten’.

Overal vandaan
Zowel Anja als Carry noemen dezelfde reden, waarom ze zo verknocht zijn aan Puntenburg: de plek en de kinderen, de gezinnen, het ‘publiek’. Carry werkt hier (met onderbrekingen) ruim 40 jaar, Anja al bijna 20 jaar. ‘Zo in het centrum hadden we veel kinderen van middenstanders met winkels en restaurants, gezinnen uit wijk-C, uit de Zeven Steegjes en ook kinderen van advocaten van de Maliebaan. Dan vertelde een jongen in de kring (Carry praat plat Utrechts) ‘Me vaoder zit in de baojes’ en dan vroeg een klasgenootje die aan de Nieuwegracht opgroeide (Carry heel netjes articulerend): ‘Oh? Wat is dat, de baojes, juf?’ Zo leerden ze van elkaar, er was zo’n groot verschil tussen kinderen, en nu nog komen onze leerlingen overal vandaan’.

Overblijf
Ze genieten geregeld van de kinderen van de kinderen die hier eerder op school zaten, want ook veel ouders blijven trouw aan hun oude school. Anja: ‘Het is hier hartelijk en gemoedelijk’.

Al van oudsher aten kinderen tussen de middag op Puntenburg. De eerste 100 jaar omdat leerlingen uit de regio met de trein naar deze goed aangeschreven ‘school der vierde klasse’ kwamen, ze ligt immers pal naast het station. In de jaren negentig van de vorige eeuw organiseerden ouders zelf de overblijf, uit eigen behoefte, omdat bij middenstanders vader en moeder nu eenmaal overdag aan het werk zijn.

Carry: ‘Ouders bedachten dat zelf en deden dat samen, ze kwamen naar school voor de overblijf: een Marokkaanse moeder met zeven kinderen, samen met Greet uit de Zeven Steegjes en de moeder van een advocatengezin. Ja, die sfeer van hartelijk en gemoedelijk hoort echt bij Puntenburg’. Anja: ‘Onze ouders en de kinderen zijn zó’n goede afspiegeling van de Utrechtse samenleving!’

Spaans
Anja herinnert zich met veel plezier en verbazing de studiereis die het team samen met daltonschool Pieterskerkhof in 2009 maakte, naar Spanje. ‘Dat was iets onvergetelijks! Na de grote brand werd er veel geld uitgegeven, we kregen ineens digiborden, want er moest natuurlijk veel nieuw worden aangeschaft. We gaven de kinderen Spaanse les in die tijd, eerst alleen de plusklassen, later de hele school. Als leerkrachten volgden we daarom zelf Spaanse les bij Cervantes aan het Domplein. We gingen naar Madrid, waar we in tweetallen werden ondergebracht bij een hospita. Weet je nog, Carry, we bezochten een basisschool in Madrid en daar eten de kinderen warm op school. Ze hadden speciaal voor ons gekookt, een paella. Ik zal dat nooit vergeten, nooit’.

Carry knikt: ‘’s Morgens kregen we les, ’s middags bezochten we musea, prachtig, en ’s avonds moesten we studeren, want de volgende ochtend werden we overhoord. Het was geweldig en doodvermoeiend!’
© SPO Utrecht

Het team van Puntenburg is altijd hecht geweest. Collega’s deden veel samen, op school en in hun vrije tijd. Carry herinnert zich zelfs een vakantie in Winterberg met het team, in de jaren tachtig. Anja: ‘We hebben de afgelopen vijftien jaar heel veel verschillende directeuren gehad, misschien maakte dat ons als team extra hecht. We zijn er in elk geval wel heel sterk en zelfstandig door geworden’.

Verdrietig
Natuurlijk zijn er ook verdrietige momenten die in hun herinnering terugkomen. Drie keer is er brand geweest in Puntenburg. Drie keer verwerkten ze de dood van jonge kinderen na een ongeluk… De vele directiewisselingen. De opheffing van de school, die al vele jaren ‘in de lucht hing’, vanwege de structureel gedaalde leerlingenaantallen in combinatie met de hoge onderhoudskosten voor het gebouw. Ze realiseren zich dat zowel het bestuur als de directeuren zich steeds weer hebben ingezet om voor Puntenburg een nieuwe toekomst te creëren. Nu is er dan duidelijkheid. 

Afscheid
Carry: ‘Je wordt heel onzeker van deze situatie. Op welke school zullen we straks werken? Soms denk ik ‘Ooh ik wou dat ik wakker werd en dat het allemaal niet waar is’.

Anja: ‘Ik ben echt gehecht aan Puntenburg. Ik kwam hier bijna 20 jaar geleden uit Sittard, als een ‘Limburgse maedje’ naar Utrecht, ik vond het heel spannend. Ik kwam hier als invaller en vond op Puntenburg een warm nest. In de loop der jaren hebben we heel wat verzameld, zoveel mooie materialen die nu geen dienst meer doen. Je neemt steeds opnieuw afscheid, dit schooljaar. Dit was de laatste kerst, kerst is klaar. Nu denk je: dit is de laatste lente. Ik kon de kerstspullen nog niet allemaal weggooien: die staan nu bij mijn moeder in de kelder. Je went er niet aan. Ik vind het afscheid juist nu steeds moeilijker worden’.

Lekkers
Soeka, de lieve conciërge, verdient nog een alinea, vinden ze. Anja: ‘Soeka zorgt. Ze is er echt voor de kinderen. Iedereen die van school is gegaan, komt terug voor Soeka. Ze maakt pasteitjes en ander Surinaams lekkers voor ons en voor de kinderen. Vaak pittig, dan komen de vlammen uit je oren’. Carry: ‘Ze is echt zo’n schat van een mens’. Nog de hele maand april vangt Soeka Basdewsing oud-leerlingen en oud-collega’s op, die afscheid komen nemen van hun oude school.

Dit artikel is overgenomen van de site van SPO Utrecht
Foto bovenin: Twee leerkrachten die hier al tientallen jaren werken, Carry Temming (links) en Anja Verspeek, met een aantal leerlingen © SPO Utrecht

< naar nieuws-overzicht